Al is leed nog zo snel, de positiviteit wint het wel

Al is leed nog zo snel, de positiviteit wint het wel

Mistig, Vochtig Treurig. Koud. Kil. Zelden zulke klamme wintermaanden meegemaakt. En dan heb ik het alleen nog maar over het weer. Om mij heen verzamelde zich ook een boel lichamelijk malheur. Mijn broer(tje) kampt al maandenlang met een vervelende rugblessure en mijn vrouw hoopt na een operatie vorige week eindelijk van haar heupproblemen te zijn verlost.
Op nieuwjaarsdag maakte mijn moeder een vervelende val met gekneusde ribben tot gevolg. Dat had nogal wat impact op haar zodat wij als naasten veel extra zorg moeten geven en regelen.
En of het nog niet genoeg is, blijkt mijn oudste zoon zijn meniscus (opnieuw) lelijk te hebben gescheurd. Met, u raadt het al, een operatie tot gevolg, deze week. Het zou zomaar kunnen dat hij een geliefde hobby, voetballen, op moet geven.

Ik zeg't oe!

Maar al is het leed nog zo snel, de positiviteit wint het wel. Ik liep zelf vorig jaar wekenlang met een gipsen poot rond na een ingreep in mijn rechtervoet. En zie nu eens: ik loop beter dan ik ooit gedaan heb.
Ik zag mijn broer aan de zijde van Bert Eeftink schitteren (en hobbelen) tijdens de oudejaarsconference. Hij krabbelt langzaam weer overeind, letterlijk. Het is een komen van bloemstukken en bezoek voor mijn vrouw.
Mijn moeder krijgt veel zorg, gereguleerd, maar zeker ook steun van naaste vriendinnen en familie. Mijn zoon bracht met zijn band de tweede single uit op Spotify, gevolgd door een spetterend optreden in een fijne Enschedese rockkroeg.

Ik zeg’t oe: het wordt een schitterend voorjaar met een puike zomer!   En zo niet, dan volgend jaar wel.

‍