Column: WK Puzzelritrijden

WK puzzelritrijden

‍

Het humeur van de bezoekers die van ver komen is al op voorhand verpest. Ze hebben ongevraagd en ongewild een ellenlange sightseeing cadeau gekregen door de altijd inspirerende buitenwijken van Goor.

Beteuterd bekijken ze de afgebroken spiegel, gesneuveld nadat een tegemoetkomende auto ze schampte in de sluip-door-kruip-door-straatjes. Dan zien ze ook ineens de schade aan de knalpijp, er rammelde inderdaad iets na die ene drempel.

En de scheldkannonade van die woedende ouder bij de basisschool galmt nog na. Ja, ze hadden inderdaad bijna een kind aangereden, maar dat ging nog net goed.

Het navigatiesysteem bleef ze maar door de Molenstraat sturen. “Waarom wordt dat opeens éénrichtingsverkeer?”, vragen ze zich vol ongeloof af. De gastheer ontwijkt het antwoord dat hij ook niet kan geven. ‘Kopje koffie?”

Dat kopje koffie sneuvelt bijna in de trillende handen. Er wacht een fikse schadeclaim van de aangereden fietser die met licht letsel per ambulance is afgevoerd naar het ziekenhuis.

Kinderspel

Het centrum van Amsterdam? De rotonde op de Champs-Élysées in Parijs? Kinderspel vergeleken bij de omleidingsroutes in ons eigen Goor. Het is het ideale parcours voor het WK puzzelritrijden.  Laat alsjeblieft niemand op het idee komen om het TV-programma ‘De Slechtste Chauffeur van Nederland’ te tippen. Een aardbeving is erger.

Wat heeft de bedenker van dit verkeersregulatieplan gesnoven, gespoten of gedronken? Wie zet hier een handtekening onder? Oh ja, een ambtenaar die elke dag gratis met de trein naar zijn werk reist en een auto alleen kent van de Formule 1-races met Max Verstappen. Of zou de computer waarop dit is uitgedokterd gehackt zijn door de federatie van autoschadebedrijven?

Het bezoek slaat het hapje en het drankje beleefd af. Ze moeten nog weer terug naar huis.