'De baas in hoes'

'De baas in hoes'

Het was al heel lang geleden dat we de scholen van onze zoons bezochten. Deze week kon het voor allebei, nota bene op één dag

Na de lagere school raken de leerprestaties steeds verder uit het ouderlijk zicht. En corona zorgde ervoor dat zelfs diploma-uitreikingen niet fysiek meer waren. Of het juist is laat ik in het midden, maar ik hanteer het standpunt: ‘als het niet goed is, dan hoor ik het wel’. Of zoals het agadium van mijn pa luidde: “Ik bun d'r in hoes baas over, jullie op skool.”

Na de lagere school volgden onze zoons de MAVO (ik hou nog steeds de ouderwetse naamgeving aan), daarna het MBO en nu volgen ze allebei een HBO-opleiding. En heel eerlijk gezegd: geen flauw idee wat ze precies uitvoeren.

Propedeuse

De oudste kreeg zijn propedeuse uitgereikt. In zijn klas begonnen zo’n 25 studenten aan de opleiding, vier daarvan haalden het eerste jaar en van die vier gaven er twee aan voor een andere studie te kiezen. Schokkende cijfers vond ik, in Zwolle keken ze er niet van op.

De uitleg gaf me meer vertrouwen. Wie weet nu precies hoe zijn toekomst eruitziet op zijn of haar 18e, 19e of 20ste? De één komt er na een paar maanden achter dat de gekozen studie toch niet de juiste is, de ander vindt werk en blijft daarin hangen en voor weer een ander ligt de HBO-lat te hoog.

Met zijn propedeuse is de druk er voor de oudste een beetje vanaf. Hij kan gemakkelijker overstappen naar een andere, zelfs universitaire, studie en het zit niet vast op een jaar meer of minder.

Studiebegeleiders

Corona en als gevolg daarvan de online-lessen, er is in korte tijd heel veel veranderd voor de studerenden. Als ouder ben je gauw geneigd om te denken: komt het allemaal wel goed? Maar na de ‘schooldag’ weet ik dat ze in goede handen zijn. Ik zag twee bevlogen leraren, die tegenwoordig studiebegeleiders heten, met passie praten over de opleiding en ‘hun’ studenten. Ook zij moeten hun rol vinden in een snel veranderde omgeving en stelden zich kwetsbaar op.

De jongste is net een paar maanden bezig in Enschede. “Dit is de eerste en laatste keer dat we u op deze manier bijpraten”, sprak de studiebegeleider. Die opmerking kwam binnen. Bij nader inzien moet ik wennen aan iets waar je eigenlijk niet aan toe wilt geven: het loslaten is in volle gang. Anders gezegd: ik bun d’r in hoes allang geen baas meer over.

‍