Tribute Terror

Tribute Terror

Even doorlezen, want het duurt een paar alinea’s voordat ik to the point kom. We beginnen met een anekdote in Texas. Eind jaren 60 speelt daar in een kleine zaal een nieuwe band genaamd ZZ Top. Het drietal staat opgesteld achter het podiumgordijn en is klaar voor de show. Langzaam schuift het doek opzij en dan zien de muzikanten welgeteld 1 toeschouwer in de zaal. Die zich ook nog eens zichtbaar niet op zijn gemak voelt en het liefst weg wil. ZZ Top weet de man binnenboord te houden met de belofte dat ze een complete show zullen spelen inclusief toegift. Om de eenzame toeschouwer vervolgens een glas cola aan te bieden.

Tribute, tribute en nog eens tribute

Onlangs viel bij iedereen de nieuwe folder van De Reggehof in de bus. Een greep uit het kopje muziek: Abba Gold, Dutch Eagles, Puur De Nijs, Coltplay, Phil Bee Cocker Band, Simon & Garfunkel Tribute, Tribute to Toto, Billy Joel Experience. Niet alleen in Goor heerst tegenwoordig een ware Tribute Terror, ook festivals grijpen steeds vaker naar dit fenomeen.

Kachel moet roken

Vooropgesteld: ik heb niets, maar dan ook helemaal niets tegen tribute- of coverbands. Maar waar is de ruimte voor nieuwe muziek? Ja, ik snap het als geen ander: de zaal moet zo vol mogelijk om het financieel te bolwerken. Als ook nog eens het btw-tarief van een kaartje wordt opgehoogd van 9 naar 21 procent zoals het nieuwe kabinet wil…..
Een ander gevolg van de Tribute Terror is dat uiterst talentvolle (beroeps)muzikanten de agenda nu volboeken met optredens waarin ze een ander zo precies mogelijk naspelen. De kachel moet immers roken.

Creativiteit

Ik las een prachtig gezegde: voor de lekkerste jenever is heel veel graan nodig…. De basis van muziek is nog altijd creativiteit. Dat begint bij de muzikanten, maar geldt zeker ook voor bookers en programmeurs. Zonder creativiteit geen nieuwe muziek. En zonder nieuwe muziek wordt de wereld er niet leuker op. Althans, de mijne niet.
Jaren later trof ZZ Top die ene toeschouwer. Hij wilde zijn naam niet vertellen. Hij zei alleen: “Ja, ik was het echt. Nog bedankt voor de cola…”. En hij verdween in de massa van een stadionpubliek. Wat was ik graag die ene man publiek geweest in dat Texaanse zaaltje.

‍